ضمیرانداز بودن از پارامترهای زبان‌ویژه‌ای است که در سنت دستور زایشی توجه بسیاری به آن شده و زبان‌شناسان کوشیده‌اند تا ویژگی‌های مشترکی در میان این زبان‌ها بیابند. از مهم‌ترین این ویژگی‌ها وجود پوچ‌واژۀ فاعلی پنهان در اغلب زبان‌های فاعل‌تهی است. بدین‌ترتیب، مقالۀ حاضر با توجه به این گرایش غالب و در چارچوب برنامۀ ...
بیشتر
ضمیرانداز بودن از پارامترهای زبان‌ویژه‌ای است که در سنت دستور زایشی توجه بسیاری به آن شده و زبان‌شناسان کوشیده‌اند تا ویژگی‌های مشترکی در میان این زبان‌ها بیابند. از مهم‌ترین این ویژگی‌ها وجود پوچ‌واژۀ فاعلی پنهان در اغلب زبان‌های فاعل‌تهی است. بدین‌ترتیب، مقالۀ حاضر با توجه به این گرایش غالب و در چارچوب برنامۀ کمینه‌گرا، نشان میدهد که اگرچه فاعلهای ارجاعی در زبان فارسی میتوانند پنهان یا آشکار باشند، اما پوچ‌واژۀ فاعلی در این زبان الزاماً فاقد جوهر آوایی است. در این میان، استدلال میشود که ضمیر پوچ‌واژه‌ای در جایگاه فاعل همۀ محمولهای صفرظرفیتی و نیز آن دسته از محمولهای نامفعولی که موضوع درونیشان از مقولۀ گروه حرف اضافهای یا متممساز است و لاجرم به حالت نیازی ندارد، حضور مییابد تا نیازهای ساختاری جمله و بهویژه اصل فرافکن گسترده را برآورده کند. شواهد تجربی ضمن حمایت از این رویکرد، نشان میدهند که ضمیر «این» در فارسی نمیتواند به نیابت از فاعل در نقش پوچواژه بهکار رود.
