Analysis of the Verb System in the Hanashuri Ddialect

Document Type : Original Article

Authors

• Sohrab Gholami ¹
• Jalal Rahimian ²
• Farrokh Hajiyani ²

¹ MA Student of Teaching Persian to Non-Persian Speakers, Shiraz University, Shiraz, Iran.

² Professor Department of Foreign Languages and Linguistics, Shiraz University, Shiraz, Iran.

10.22067/jlkd.2025.92719.1313

Abstract

Hanashur is one of the villages in Tasuj Rural District, Shonbeh and Tasuj District is in Dashti County, Bushehr Province, Iran. The Hanashuri dialect is a Persian language variety spoken in Bushehr Province. Interviews with native speakers, recording their speech and phonetics, were done to complete the linguistic corpus of the research. Field and descriptive-analytical methods as well as library tools were used to conduct this research. The analysis of such issues as the verb system and the understanding of the characteristics of its constituent components, the position of stress, the conjugation of verbs in the present aspect, mood, and tenses in Hanashuri were considered. The results showed that the verb forms are from the past or non-past root and, like standard Persian, are classified in terms of type into auxiliary, lexical, and impersonal. The verb conjugation is in the past and non-past tense. The future tense does not exist in standard Persian, and the same present indicative is used for it, and the distinction between the two is made according to the context. All aspects of the indicative and non- indicative finite and non-finite verbs and the aspects of standard Persian are also seen in Hanashuri. Unlike most dialects of Dashti, the ergative feature is not seen in the Hanashuri dialect, and the stress is often on the first syllable of the verbs.

Keywords

• Tasuj Rural District
• Hanashuri Dialect
• Verb System
• Verb Classification
• Inflection

Main Subjects

• Dialectology

---

References

افشار، ا. (1334). «کتاب‌شناسی زبان‌ها و لهجه‌های ایرانی». فرهنگ ایران‌زمین، ش 3، صص 78- 93.

افشاری، م.، ا. (1377). فراشبندنامه (سیمای فراشبند). فاضل.

امیری، س. ر. (1382). تاریخ و فرهنگ مردم فراشبند. نوید شیراز.

انوری، ح.، و احمدی، ح. (1396). دستور زبان فارسی. 2 ج. انتشارات فاطمی.

حاجیانی، ف. (1383). «واژه‌های ویژه کشتی و کشتیرانی در گویش بوشهری». گویش‌شناسی، ج1، ش2، صص7-16.

حسینی فسائی، م. ح. (1388). فارسنامه ناصری. تصحیح و تحشیه منصور رستگارفسایی.2 ج. امیرکبیر.

رحیمیان، ج. (1389). ساخت زبان فارسی. دانشگاه شیراز.

رستم‌بیگ تفرشی، آ. (1400). اطلس زبانی، گویش‌سنجی و مستندسازی زبان. پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.

زمردیان، ر. (1379). راهنمای گردآوری و توصیف گویش‌ها. مشهد: دانشگاه فردوسی.

ستوده، م. (1332). فرهنگ گیلکی. نشریه انجمن ایران‌شناسی.

سلامی، ع. ا. (1394). «آشنایی با ویژگی‌های آوایی و دستوری زبان گونه‌های فیروزآباد». فصلنامۀ ادبیات و زبان‌های محلی ایران‌زمین، دوره 5، شماره2، صص 37-63.

شیری، ع. ‌ا. (1386). درآمدی بر گویش‌شناسی. مازیار.

عباسی، ز. (1394). «نمود واژگانی افعال مرکب در گویش بیرجندی». زبانشناسی و گویش‌های خراسان. 7(13). 39-60. doi.org/10.22067/lj.v7i13.35651

عبدالکریمی، س. (1392). فرهنگ توصیفی زبانشناسی اجتماعی. نشر علمی.

علی‌نژاد، ب. (1398). مبانی واجشناسی. دانشگاه اصفهان.

غلامی، س. (1400). بررسی زبان‌شناسی گویش تنگسیری (بوالخیر): آواشناسی، ساخت‌واژه، نحو، ریشه‌شناسی و کنکاش در واژگان منتخب. پایان‌نامۀ کارشناسی ارشد زبان‌های باستانی ایران، دانشگاه شیراز.

غلامی، س.، و حاجیانی، ف. (1402). «توصیف دستگاه واجی گویش بوالخیری به روش IPA». زبانشناسی و گویش‌های  ایرانی 8(2)، 185-215. doi: 10.22099/JILL.2023.48056.1353

کراچی، ر. (1390). فارسی فیروزآبادی. پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.

کراچی، ر. (1391). «توصیف فعل در فارسی فیروزآبادی». فصلنامۀ ادبیات و زبان‌های محلی ایران‌زمین، دوره 2، شماره1، صص 99-124.

کریمی، ی. و هاشمی، م. (1391). «ساخت کنایی در گویش دشتی». نشریۀ پژوهش‌های زبان‌شناسی تطبیقی، شمارۀ 4، صص13- 36.

کیا، ص. (1340). راهنمای گردآوری گویش‌ها. انتشارات اداره فرهنگ عامّه.

ماهوتیان، ش. (1378). دستور زبان فارسی از دیدگاه رده‌شناسی. نشر مرکز.

مزینانی، ا. (1395). «ساخت افعال گویش مزینانی: پلی از پهلوی به فارسی معاصر». زبانشناسی و گویش‌های خراسان. 8(14). صص 141-162. doi.org/10.22067/lj.v8i14.44207

مقیمی، ا. (1385). بررسی گویش گورکانی (گویش مردم روستای بایگان فیروزآباد). روزنگار.

ناتل خانلری، پ. (1345). زبان‌شناسی و زبان فارسی. بنیاد فرهنگ ایران.

هاشمی‌زاده، س.گ. (1399). فرهنگ واژگان گویش دشتی. 4 ج. نگاه آشنا.

یارشاطر، ا. (1336). «زبان‌ها و لهجه‌های ایرانی». مجلۀ دانشکدۀ ادبیات دانشگاه تهران، سال پنجم، شماره‌های 2 و11، صص11- 48.

یارمحمدی، ل. ا. (1364). درآمدی به آواشناسی.  مرکز نشر دانشگاهی.

یارمحمدی، ل. ا.، حق‌شناس، ع. ‌م.، و نیلی‌پور، ر. (1382). نگاهی به جایگاه علم زبان‌شناسی در ایران. فصلنامۀ علمی فرهنگی نامۀ فرهنگستان علوم، شمارۀ 22، صص 95‑‏121.

Ganger, U. (2002). "Fieldwork and Field Methods", In Rajend Mesthrie (ed.): Concise Encyciopedia of Sociolinguistics. Amsterdam/Oxford: Elsevier, 779-781.

Hazen, K. (2002). Field Methods in Modern Dialect and Variation Studies. In rajend Mesthrie (ed.): Concise Encyciopedia of Sociolinguistics. Amsterdam/Oxford: Elsevier, 776-779.

Huddleston, R. D. and G. K. Plum (2002). The Cambridge Grammer of he English Language. Cambridge: Cambridge University Press.

Wittenburg, p., Mosel, U., & Dwyer, A. (2002). Methods of Language Documntation in the DOBES project. In LREC.